چه باید کرد؟

دکتر علی سعدوندی / چه باید کرد؟

در گزارش منتشره از سوی PWC نسبت به آینده ایران بدبینانه نگاه شده است. دیدگاه دیگر این است که ایران در بهترین شرایط جمعیتی به لحاظ نسبت تکفل قرار دارد. اگر از این فرصت پنجره جمعیتی استفاده می شد چه بسا الان از ترکیه علی رغم تحریم ها جلوتر بودیم.

متاسفانه سیاست های پدرسالارانه و رانتی و فسادزا کمافی السابق ادامه یافته و امکان بهره گیری از این فرصت عظیم را فعلا نیافته ایم. اما دنیا را چه دیدید شاید روزی:

(1) ارز تک نرخی و شناور شد،
(2) یارانه های انرژی هدفمند شد،
(3) امضای طلایی جرم انگاشته شد،
(4) مجوزهای مخرب دولتی یکی پس از دیگری آزاد گشت،
(5) بورس واقعا بورس شد،
(6) بودجه ارزی از ریالی جدا شد،
(7) نقش دولت در ایجاد زیرساخت ها به رسمیت شناخته شد،
(8) پای دولت از اقتصاد قطع شد،
(9) رسانه خصوصی رسمیت یافت،
(10) پیمان های دوجانبه و چند جانبه پولی با شرکای تجاری منعقد شد،
(11) در منطقه پیمان تجارت آزاد شکل گرفت،
(12) مرزهای تجاری با همسایگان برداشته شد،
(13) کل فلات ایران به شبکه خط آهن مدرن مجهز شد،
(14) درمان خصوصی شد،
(15) بیمه خصوصی شد،
(16) بازنشستگی خصوصی شد،
(17) آموزش خصوصی شد،
(18) و همه اینها از طریق یارانه نقدی یکسان مستقیم تقویت شد،
(19) بانک های تجاری کلا خصوصی شد،
(20) نظارت بر بانک، بورس، بیمه، و بازنشستگی به صورت واقعی اعمال شد،
(21) تعارض منافع غیرقانونی شد،
(22) لایحه حمایت از سوت زنان بلاخره به تصویب رسید،
(23) حقوق و دستمزدها و قراردادها و مناقصات دولتی شفاف و علنی شد،
(24) حزب واقعی شکل گرفته و تامین مالی احزاب شفاف شد،
(25) رای های نمایندگان مجلس شفاف شد،
(26) کسری بودجه دولت تنها از محل اوراق بدهی ممکن شد،
(27) بودجه، منطقه ای تخصیص یافت،
(28) موانع بر سر تربیت کادر پزشکی برداشته شد،
(29) موانع فسادزای تعرفه ای و غیر تعرفه ای بر سر تجارت خارجی منسوخ گشت،
(30) حمایت از تولید از طریق ایجاد زیرساخت و حمایت حقوقی از فرصت های برابر فراهم گشت،
(31) وام ها سوبسیدی به بهانه حمایت از تولید و به کام ویژه خواران جرم انگاری شد،
(32) تبعیض در پذیرش هیات علمی و اعطای مجوز موسسات آموزش عالی متوقف شد،

و آن روز من به شما تعهد می دهم که ایران کعبه آمال بسیاری در جهان خواهد بود.

الیس الصبح بقریب؟ آیا سحر نزدیک نیست؟