علی سعدوندی، کارشناس اقتصادی، درباره تهدیدها و فرصت‌های اقتصادی ویروس کرونا گفت: این ویروس، ضربه زیادی به ما زده است. در کوتاه مدت، ضرری که کرونا میزند بیشتر از هر مشکلی است که ما تاکنون داشته‌ایم اما در هر نقمتی می‌توان یک فرصت ایجاد کرد. ما می‌توانیم از این مسئله برای ارتقا کیفی خدمات استفاده کنیم.
وی ادامه داد: ایرانیان اصول بهداشتی را داخل خانه رعایت می‌کنند اما در خارج از خانه و در فضای عمومی اینگونه نیست. ما می‌توانیم یک ارتقا کیفی بهداشتی داشته باشیم و شهرها، مغازه ها و محیط اداری و … را تمیز نگهداریم.
علی سعدوندی با مقایسه وضعیت بهداشت اماکن عمومی در ایران و کشورهای پیشرفته، گفت: در ژاپن یا سوئیس همه جا تمیز است. این تمیزی فقط به دلیل فرهنگ نیست بلکه به دلیل سازوکاری است که بر اساس آن مرتب این نظافت رخ می‌دهد به عنوان مثال در هر ساعت یک نظافتچی، سرویسهای بهداشتی محل‌های عبادت، مکان‌های اداری یا تجاری و … را تمیز می‌کند.
وی ادامه داد: اتفاقا در همه جای دنیا افرادی که نظافت را انجام می‌دهند هزینه کمی می‌گیرند، بنابراین ما می‌توانیم با کمترین هزینه بیشترین ارتقا کیفیت را داشته باشیم. ما می‌توانیم یک جنبش نظافت در کشور به راه بیاندازیم اگر این قضیه به درستی انجام شود، بیش از یک میلیون شغل ایجاد خواهد شد. اگر فضای عمومی یک جمعیت 82 میلیونی را تمیز کنیم بالای یک میلیون شغل ایجاد می‌شود که این هم برروی بهداشت جسمی اثر می‌گذارد و هم بر بهداشت روانی افراد موثر خواهد بود.
این کارشناس اقتصادی با اشاره به پتانسیل افرایش بهداشت عمومی برای تغییر چشمگیر در اشتغال و اقتصاد، گفت: اقتصادها معمولا به صورت جهشی رشد می‌کنند مثلا یک انقلاب کیفی در یکی از عرصه ها شکل می‌گرید. این عرصه می‌تواند ارتقا سطح بهداشت عمومی باشد.
علی سعدوندی با اشاره به کمبود تخت های بیمارستانی در کشور، گفت: نکته دیگری که می‌توان از فرصت بیماری کرونا برای بهبود آن استفاده کرد، ارتقا درمان و سلامت کشور است. تعداد تختهای بیمارستانی ما بسیار کم است ما امکان گسترش کمی و کیفی درمان در کشور را داریم. این نوع خدمات اتفاقا به نیروی انسانی گسترده‌ای احتیاج دارند و بسیار اشتغال زا هستند.
وی درباره معضل کمبود ظرفیت رشته های پزشکی نیز گفت: متاسفانه سالیان سال است که ورودی به رشته پزشکی و به ویژه از رشته های پزشکی به دوره تخصصی و رزیدنتی توسط وزارت بهداشت مسدود شده است. کمبود نیروی انسانی به طور ویژه در جراحی مغز و اعصاب و جراحی قلب بیشتر است علاوه بر پزشکان تعداد پرستارها وبهیارهای ما نیز بسیار کم است اگر این محدودیت ها برداشته شود پیشبینی این است که در عرض ده سال تعداد سرانه پزشکها به سطح متوسط جهانی برسد.
