زمان درمان اقتصاد بیمار ایران
زمان درمان اقتصاد بیمار ایران
دکتر علی سعدوندی
امیدوارم هر چه زودتر بایدن انتخاب شود، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران کینه ترامپ نیست.
امیدوارم هر چه زودتر بایدن به برجام بازگردد، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران نبود برجام نیست.
امیدوارم هر چه زودترتحریم ها لغو شود، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران تحریم نیست.
امیدوارم هر چه زودتر صادرات نفت برقرار گردد، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران کمبود پترودالر و شادخواری نفتی نیست.
امیدوارم هر چه زودتر از لیست سیاه FATF خارج شویم، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران نبود مبادلات بانکی و سوبسید به واردات نیست.
امیدوارم هر چه زودتر روابط دیپلماتیک ایران با سراسر جهان شکل بگیرد، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران نبود میهمانی های خارجی مقامات نیست.
امیدوارم هر چه زودتر ایران عضو WTO و سایر نهادهای بین المللی شود، شاید درک کنیم مشکل اصلی اقتصاد ایران حضور موثر (به اتفاق خانواده) در محافل بین المللی نیست.
لیست بالا تنها بخشی از معضلات معیشتی و کسب و کار در کشور است اما مشکل اصلی اقتصاد ایران جای دیگری است. اگر بهترین روابط خارجی را با دنیا داشته باشیم تا زمانی که ذهنیت ها اصلاح نشود جایگاهی بهتر از آرژانتین و اکراین و مصر و میانمار در اقتصاد جهانی نخواهیم داشت. چه بسا رفع معضلات فوق، عرصه را بیش از پیش بر فعالان اقتصادی تنگ کند.
مشکل اصلی اقتصاد ایران کجاست؟
تا زمانی که 2500 مجوز مخرب در کشور است که تولید را خفه کرده است،
تا زمانی که فلان مسئول عالی رتبه اجازه انتشار اوراق نمی دهد چون فرق نرخ بهره اسمی از واقعی را نمی داند،
تا زمانی که شایسته سالاری حتی در حد شعار هم مطرح نیست، تا زمانی که سیاست گذاری پولی کشور دوست و برادر ونزوئلا (پولی سازی) با سیاست گذاری پولی کشور ژاپن (تامین کسری بودجه از محل فروش اوراق) یکی دانسته می شود،
تا زمانی که حقوق مالکیت محترم شمرده نمی شود، تا زمانی که رانت پاشی نه حرام که مستحب است،
تا زمانی که از ضعفا و فقرا گرفته می شود و به مفت خوران سوبسید ارز وانرژی پرداخت می شود،
تا زمانی که انحصارگر و انحصارگری تقبیح نشده که تکریم می شود،
تا زمانی که درمان و تحصیل ثروتمندان رایگان است ولی محرومان باید آزاد پرداخت کنند،
تا زمانی که با پرداخت سوبسید ارزی به واردات تولید ملی تخریب می شود و جهش تولید حتی در حد شعار نیز جدی گرفته نمی شود،
تا زمانی که کشوری به عظمت ایران یک کیلومتر خط آهن مدرن ندارد،
تا زمانی که دلیل تورم نه سیاست های تورم زای دولتیان بلکه زیاده طلبی مردم عادی دانسته می شود،
تا زمانی که مردم نامحرم بوده و شفافیت شمشیر دولبه خوانده می شود،
تا زمانی که نگاه ملت و دولت به توسعه وارداتی است، تصور توسعه توهمی بیش نیست.
وای بر قومی که آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد!
